Όταν κάτι δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε —όπως ένα αυτοκίνητο που κάνει έναν περίεργο θόρυβο ή ένας υπολογιστής που εργάζεται για να εκτελέσει βασικές εργασίες— η ανθρώπινη αντίδρασή μας είναι συχνά να αγνοούμε το πρόβλημα και να ελπίζουμε ότι θα εξαφανιστεί. Το κάνουμε αυτό όσο το δυνατόν περισσότερο, παρόλο που η αποφυγή μας επιτρέπει ξεκάθαρα να επιδεινωθεί η κατάσταση.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτός είναι ο δρόμος που ακολουθήσαμε με το μεταναστευτικό μας σύστημα, το οποίο αφήσαμε σπασμένο και αγνοημένο για πάρα πολύ καιρό.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε καμία πραγματική λειτουργία για να επιτρέψουμε στους ανθρώπους που έρχονται σε αυτή τη χώρα και που εργάζονται σκληρά και συνεισφέρουν στις κοινότητές μας, να επιδιώξουν νομικό καθεστώς. Και επειδή έχουμε αποφύγει να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, περισσότεροι από 10 εκατομμύρια άνθρωποι στις κοινότητές μας ζουν στη σκιά, χωρίς νομικό καθεστώς και δεν έχουν πλήρη συμμετοχή στην κοινωνία. Οι άνθρωποι περιμένουν ακόμη και 30-40 χρόνια στην ουρά για την επεξεργασία των εγγράφων τους. Όλα αυτά είναι μέρος της συστημικής αποτυχίας που έχουμε δει.
Ονομάζουμε το σύστημα μετανάστευσης των ΗΠΑ κατεστραμμένο επειδή δεν εκτελεί τις βασικές λειτουργίες που προορίζεται να εκτελέσει.
Τώρα, πόσο συχνά όταν τελικά ζητάμε βοήθεια και πηγαίνουμε ένα αυτοκίνητο σε έναν μηχανικό αυτοκινήτων, ακούμε ότι ένα μικρό εξάρτημα προκαλεί όλα τα προβλήματα; Είναι ανακούφιση και σχεδόν αμηχανία να γνωρίζουμε ότι το από καιρό αποφευγόμενο πρόβλημά μας έχει μια τόσο απλή απάντηση.
Αυτό αντικατοπτρίζεται και στη μεταναστευτική πολιτική των ΗΠΑ.
Ο νόμος περί μετανάστευσης του 1929 δημιούργησε ένα μητρώο για να βοηθά άτομα που ήρθαν στις ΗΠΑ χωρίς νομικό καθεστώς. Έγινε κατανοητό ακόμη και τότε ότι είναι καλύτερα να γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι γύρω μας δεν κρύβονται στη σκιά. Το μητρώο, το οποίο εξακολουθεί να είναι ο νόμος της χώρας, πρόσφερε μια αυστηρή διαδικασία με την οποία οι επί μακρόν κάτοικοι μπορούσαν να αποκτήσουν μόνιμη νόμιμη διαμονή, και μία από τις διατάξεις αυτής της διαδικασίας ήταν ότι ένα άτομο διαμένει στις ΗΠΑ πριν από μια ημερομηνία λήξης. Αρχικά, αυτή η ημερομηνία ήταν 3 Ιουνίου 1921. Έχει ενημερωθεί τέσσερις φορές μέσα στα χρόνια και επί του παρόντος είναι η 1η Ιανουαρίου 1972.
Είναι πολύ καιρό πριν. Μόλις είχα έρθει στις ΗΠΑ δύο χρόνια νωρίτερα, σε ηλικία 5 ετών, με τον θείο μου, από τη Γουατεμάλα, η οποία είχε εμπλακεί σε έναν επικίνδυνο εμφύλιο πόλεμο. Έγινα πολίτης 20 χρόνια μετά. Το σύστημα δούλεψε για μένα. Και αυτό είναι μέρος του γιατί, στο 117ου Το Κογκρέσο, συνοδήγησα το HR 8433: Renewing Immigration Provisions of Immigration Act of 1929. Αυτό το νομοσχέδιο απλώς θα ενημερώσει την ημερομηνία λήξης που, και πάλι, υπάρχει στην τρέχουσα νομοθεσία.
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι μια μικρή διάταξη στο σύστημά μας που δεν έχει μετακινηθεί εδώ και μισό αιώνα έχει σπάσει και πρέπει να αντικατασταθεί. Αυτό το νομοσχέδιο είναι μια απλή αλλαγή που θα είχε σημαντικό αντίκτυπο στην ποιότητα ζωής τόσων πολλών ανθρώπων. Οι άνθρωποι θα μπορούν να παρουσιάζονται σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, να εγγράφουν τα παιδιά τους στο σχολείο, να πηγαίνουν στο γιατρό και να επικοινωνούν με ομοσπονδιακούς, πολιτειακούς και τοπικούς φορείς χωρίς να φοβούνται επειδή δεν έχουν νόμιμο έγγραφο. Αν και δεν θα έλυνε κάθε πρόβλημα για κάθε άτομο στις ΗΠΑ χωρίς νομικό καθεστώς, θα ήταν ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός.
Για τους χιλιάδες μετανάστες εργάτες, τους γείτονες και τους φίλους μας που ήταν στην κοινότητα για μεγάλο χρονικό διάστημα και που ήταν καλοί Αμερικανοί από κάθε άποψη, εκτός από τα χαρτιά, έχουμε την ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι γείτονες μαζί τους. Η καθυστέρηση και η αποφυγή θα οδηγήσουν μόνο σε περισσότερα σπασίματα, και τώρα, έχουμε μια πορεία προς τα εμπρός.
Ας εργαστούμε για να κάνουμε τις κοινότητές μας ολόκληρες—η ώρα να κάνουμε εγγραφή είναι τώρα.
Η εκπρόσωπος Norma J. Torres αντιπροσωπεύει τους 35 της Καλιφόρνιαου Περιοχή. Υπηρετεί στο Κογκρέσο από το 2015.
